Σετ επιβίωσης

Πάνω σε ένα σετ πατάει όλη η Εθνική Ανδρών και μαζί όλες οι ελπίδες να σωθεί όχι μόνο η χρονιά αλλά και μια ολόκληρη τριετία. Μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και το Παγκόσμιο Λιγκ, θα βλέπουμε με τα κιάλια και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφόσον δεν γίνει κάποιο θαύμα την προσεχή Κυριακή στο Ηράκλειο στη ρεβάνς με τους Τούρκους...
Όσοι επιχειρήσατε να παρακολουθήσετε τον αγώνα στην Άγκυρα, εάν δεν εκνευριστήκατε, σίγουρα απογοητευτήκατε. Από το αποτέλεσμα και κυρίως την εμφάνιση. Διότι το να χάνεις από την Τουρκία στην Άγκυρα με 3-1 δεν είναι απίθανο. Εδώ, ολόκληρη Ιταλία έχασε σε μια ώρα 3-0, εμείς θα γλιτώναμε; Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η κακή εμφάνιση αλλά και η έλλειψη φαντασίας και προσωπικότητας από το παιχνίδι της Εθνικής ομάδας. Ακόμα είναι άλυτα σοβαρά προβλήματα.
Η υποδοχή, που είναι το «α» και το «ω», δεν υπάρχει. Η ανάπτυξη δεν έχει κανένα νεοτερισμό, καμία έκπληξη, το σερβίς είναι αναιμικό και χωρίς συγκεκριμένη τακτική και το μόνο που έχει παρουσιάσει βελτίωση είναι οι μπλοκέρ στον τομέα της επίθεσης. Από εκεί και πέρα, δεν απέχουμε και πολύ από το επίπεδο της Α2.
Μετά λύπης μου είδα έναν αγώνα που μόνο μπαράζ για πρόκριση σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν θύμιζε. Μάλλον κάτι από Α2 ήταν. Στατικό, αργό βόλεϊ προηγούμενων δεκαετιών με δεκάδες λάθη και που όλοι περίμεναν τον διαγώνιο να τελειώσει τις φάσεις. Με άλλα λόγια, κακοποιήθηκε το άθλημα κι όλα τα προπονητικά συστήματα.
Πήραμε, λοιπόν, ένα σετ. Ε, και; Με τέτοια εμφάνιση που κάναμε στην Άγκυρα έχουμε ελπίδες νίκης στη ρεβάνς της Κρήτης; Διότι για πρόκριση δεν μιλάμε. Θα πρέπει να γίνουν πολλά για να αλλάξει η κατάσταση. Όχι ότι δεν είναι εφικτό, αλλά ειλικρινά δεν βλέπω τι είναι αυτό που θα μπορέσει να αλλάξει τα δεδομένα. Μακάρι να μην έχει τίποτα ο Ηλίας Λάππας στα πλευρά και να μπορέσει να αγωνιστεί. Όποιος έχει πάθει αυτόν τον τραυματισμό γνωρίζει ότι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν αθλητή. Του κόβεται η αναπνοή και οι επόμενες ημέρες θα είναι καθοριστικές για το εάν θα μπορέσει τελικά να αγωνιστεί. Δεν υπάρχει πολυτέλεια να χάσουμε και τον Λάππα. Η έλλειψη ακραίων έχει ρίξει την ποιότητα της Εθνικής ομάδας και το νέο αίμα θα χρειαστεί πολύ χρόνο και πολλά παιχνίδια αφού ξεκίνησε από το μηδέν…
Θα πρέπει πάντως να σημειώσουμε πως ο Μέιφορθ πήγε… αμυντικά στην Άγκυρα. Όπως αποδείχτηκε, θα μπορούσε να πάρει μαζί του τον Ασπιώτη και να μην πάει με Παπαδημητρίου από τη στιγμή που δεν τον υπολόγιζε για τη θέση του λίμπερο.
Η Τουρκία σίγουρα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ως ομάδα, αλλά είναι πιο ομάδα από την ελληνική. Έχει μεγαλύτερη πειθαρχία στο παιχνίδι της, έχει μεγαλύτερο δέσιμο και κάνει λιγότερα λάθη. Οι Τούρκοι έκαναν 24 λάθη έναντι 36 της ελληνικής ομάδας και δεν δέχτηκε άσο. Αυτό λέει πολλά. Σίγουρα το ότι έπαιζε στην έδρα της την ευνοούσε, όμως δεν πιέστηκε από το ελληνικό σερβίς. Κι εδώ είναι ένα κεφάλαιο που πρέπει να το συζητήσουμε. Μπορούμε να δεχτούμε ότι δεν έχουμε βελτίωση στην υποδοχή, αλλά να μην παρουσιάζουν κάποιοι παίκτες βελτίωση σε σερβίς και επίθεση λέει πολλά και σημαίνει περισσότερα. Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει ο Μέιφορθ, ο Καζάζης και ο Αρσενιάδης, αλλά η ατομική βελτίωση εξαρτάται και από τη δουλειά που κάνει ξεχωριστά ο κάθε αθλητής και φυσικά από τη δουλειά που κάνει το υπόλοιπο της σεζόν που είναι στο σωματείο του.
Η Τουρκία έχει και ένα μεγάλο μειονέκτημα κι αυτό πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Είναι ομάδα ψυχολογίας κι όπως φάνηκε παθαίνει «μπλακάουτ» εφόσον πιεστεί. Ένα ενθουσιώδες και επιτυχημένο ξεκίνημα από την ελληνική ομάδα θα φόρτιζε αρνητικά τους παίκτες του Μπάσιτς στη ρεβάνς της Κρήτης.
Εκτός από την υποδοχή και το σερβίς, θα πρέπει να παρατηρήσουμε και δύο ακόμα αρνητικά στοιχεία στο παιχνίδι της ελληνικής ομάδας.
Το πρώτο είναι πως «πουλήθηκαν» πολλοί πόντοι με πολλά και εύκολα λάθη. Δεν τους είχε πει κανείς πως η διαφορά των πόντων θα είναι σημαντική; Οι Τούρκοι οικοδόμησαν διαφορά +25 στους πόντους κι αν πάρουν ένα σετ στην Κρήτη πολύ δύσκολα να χάσουν την πρόκριση. Θα είναι κρίμα να χαθεί η πρόκριση στη διαφορά των πόντων όπως έγινε το 1993, το 1999 και το 2001.
Το δεύτερο είναι πως όλοι τα περιμένουν όλα από τον Τζούριτς. Στέκονται και περιμένουν πότε θα τελειώσει τις μπάλες. Το ότι ο Τζούριτς το γύρισε σε διαγώνιος και μπορεί να γίνει ένας μεγάλος διαγώνιος δεν σημαίνει ότι έγινε και διαγώνιος. Χρειάζεται πολλά ψωμιά ακόμα, πολλές εμπειρίες και φυσικά δεν θα πρέπει να στηρίζεται όλη η ομάδα πάνω του. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν και κυρίως να χτυπιέται η μπάλα πολύ πιο γρήγορα. Η ανάπτυξή μας στον αγώνα στην Άγκυρα θύμιζε ριπλέι και από μια μεριά καλύτερα που δεν μετέδωσε η ΕΤ1 τα δύο πρώτα σετ. Όσοι τα είδαν από την τουρκική τηλεόραση τα είδαν. Οι υπόλοιποι δεν έχασαν και τίποτα…
Το ζήτημα είναι πως η ήττα της Εθνικής Ανδρών στην Άγκυρα ήρθε να κλείσει ένα πολύ κακό τριήμερο για τα Εθνικά συγκροτήματα. Μετά την Εθνική ποδοσφαίρου, την  Εθνική πόλο και την Εθνική μπάσκετ, περιμέναμε μάταια μια ευχάριστη έκπληξη από την Άγκυρα. Η τελευταία ευκαιρία για τον Γκόρντον Μέιφορθ και τους παίκτες του θα είναι την Κυριακή στο Ηράκλειο. Η ανατροπή του 3-1 δεν είναι ακατόρθωτη, αλλά θα είναι δύσκολη, όχι μόνο γιατί θα πρέπει οι διεθνείς να νικήσουν την Τουρκία, αλλά γιατί θα πρέπει να βρουν τη χαμένη αυτοπεποίθησή τους, τη δύναμη και το κουράγιο ώστε να βγουν μπροστά. Μόνο έτσι θα επιβιώσουν στις δύσκολες μέρες που έρχονται για το άθλημα και για όσους ασχολούνται επαγγελματικά μαζί του. Με κάθε μέσον και με κάθε κόστος θα πρέπει κρατήσουν τους εαυτούς τους και την Εθνική Ανδρών μέσα στην ελίτ του Ευρωπαϊκού βόλεϊ.


ΚΩΣΤΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή: www.gazzetta.gr