Φλώρος: «Η Εθνική θα μας κάνει ξανά υπερήφανους»
Θεωρεί πως από το 2004 το θέμα της Εθνικής είχε… αφεθεί, παίρνει σαφή θέση στο ακανθώδες ζήτημα των ξένων, αναφέρεται στο νεαρό συνεργάτη του, Απόστολο Οικονόμου και επισημαίνει τέλος πως όλοι μας στο χώρο θα πρέπει να διαχειριστούμε την καινούρια κατάσταση που επίκειται και να καταλάβουμε πως όλα πλέον, λόγω της κρίσης, θα είναι διαφορετικά.
Παρά τις «λευκές» ήττες από τη Σερβία και με ελάχιστες εξαιρέσεις η Εθνική Γυναικών έδειξε στο Κλάντοβο, ένα μαχητικό πρόσωπο και μία φοβερή διάθεση για το καλύτερο αποτέλεσμα. Θα έχει τον ίδιο «χαρακτήρα» και στη συνέχεια;
Αυτό που θέλουμε και συζητάμε με τις κοπέλες, για να χαράξουμε μία κοινή πορεία, είναι ότι θα πρέπει να βρούμε το χαρακτήρα, το προφίλ και γενικά την ταυτότητα, που θα έχει αυτή η ομάδα. Γνώμη μου είναι, πως πρέπει να υποβαθμίσουμε το «εγώ» και να αναδείξουμε το «εμείς». Σε αυτή την ομάδα μέσα από το σύνολο πιστεύω πως μπορούν να διακριθεί και το άτομο, αλλά και η ομαδικότητα. Αντίθετα αν προσπαθήσουμε να ξεχωρίσουμε μόνο κάποια άτομα, η ομάδα θα «μπατάρει» και δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Γιατί η ομάδα μας αποτελείται από τέτοια άτομα, που μπορούν να δημιουργήσουν ένα δυνατό, δεμένο σύνολο. Μόνο έτσι! Από το σωματότυπο, από το ταλέντο και από την ψυχοσύνθεση που έχουν οι κοπέλες, μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει η ομάδα.
Μεσούσης της κρίσης στο άθλημα, με τα νέα δεδομένα στην Εθνική, όπως οι νέοι σας συνεργάτες, πολλές νέες αθλήτριες και κυρίως χωρίς χρήματα μπορούμε να περιμένουμε κάτι θετικό στο μέλλον;
Το… τελευταίο, αν μη τι άλλο το εμπεδώσαμε (γελάει) και λειτουργούμε άλλωστε σε αυτή τη βάση. Όσον αφορά στο συνεργάτη μου, τον Απόστολο Οικονόμου, θεωρώ πως αυτό που έκανε η Ομοσπονδία είναι πολύ καλό και μου άρεσε η διαφορά ηλικίας και εμπειρίας που υπάρχει μεταξύ μας. Ο Απόστολος έχει δείξει κάποια καλά στοιχεία που διαθέτει και νομίζω πως θα λειτουργήσουμε πολύ καλά, όσον αφορά στο θέμα της συνεργασίας και θα ωφεληθούμε αμφότεροι. Πράγματι είναι μία πολύ δύσκολη περίοδος, όπως άλλωστε πάντα για την Εθνική Ελλάδας. Από το 2004 μέχρι σήμερα η Εθνική ομάδα έχει αφεθεί πάρα πολύ και κατά την προσωπική μου άποψη δεν λειτούργησε σωστά. Το 2004 η Εθνική Γυναικών ήταν στο τοπ 12 της παγκόσμιας κατάταξης και από τότε μέχρι σήμερα είναι ζήτημα, αν έχει πάρει ένα βαθμό και δεν ξέρω, αλήθεια, που βρίσκεται σήμερα (σ.σ στην 50η θέση με 8.50β μαζί με Ουκρανία, Ουγγαρία, Αλβανία, Ισραήλ). Δυστυχώς, όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρχε όραμα στην Εθνική! Δεν υπήρχε κάποια πρόκληση, κάποιος στόχος για τις αθλήτριες και για αυτό δεν έκαναν ούτε μία νίκη απέναντι σε ομάδα πάνω από τις δυνατότητές μας. Κερδίζαμε μόνο ομάδες που ήταν πολύ κατώτερές μας...
«Γραμμένες» στο DNA μας οι ήττες!
Πόσο εύκολο λοιπόν είναι να υπάρξει κάποια θεαματική βελτίωση όταν τα τελευταία χρόνια στο… DNA της Εθνικής Γυναικών έχουν «γραφτεί» μόνο ήττες;
Όντως αυτό είναι το δύσκολο και αυτό είναι που έχει περάσει στην ομάδα. Για αυτό και πλέον όλα γίνονταν διαδικαστικά. Όμως γνωρίζω πολύ καλά το συγκεκριμένο ζήτημα και έχω μία εμπειρία 14 ετών, στην οποία το έχω ξανακάνει και θεωρώ πως μπορούμε να το αλλάξουμε. Βέβαια αυτό θα γίνει με πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια, όχι μόνο δουλεύοντας πάνω σε τεχνικοτακτικά και θέματα φυσικής κατάστασης, αλλά με δουλειά νευρική και φιλοσοφική. Πρέπει να βρούμε κοπέλες που συνειδησιακά θα δουλεύουν έχοντας κάποιο όραμα. Αυτό θα το πετύχουμε και νομίζω πως η φετινή χρονιά θα αποτελέσει τη βάση για τη δημιουργία μιας ομάδας, που θα μας κάνει περήφανους, όπως ήμασταν για παλιότερες Εθνικές ομάδες.
Φέτος είδαμε σε ομάδα της Α1 Γυναικών να υπάρχουν εμφανή προβλήματα σχέσεων μεταξύ των αθλητριών, κάτι που για πολλούς ήταν αιτία για να μην φτάσει σε κάποια διάκριση. Σας απασχόλησε το γεγονός κατά τις κλήσεις των διεθνών;
Ασφαλώς και το υπολόγισα, αυτό άλλωστε είναι μέρος της δουλειάς και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Εγώ όμως έχω πει πολλάκις στις κοπέλες, πως τους φίλους μας τους επιλέγουμε. Τους συνεργάτες μας όμως σε μία δουλειά τους δεχόμαστε… Πρέπει λοιπόν να συνεργαζόμαστε και να έχουμε κοινό στόχο. Μόνο έτσι θα μπορέσει να λειτουργήσει η ομάδα. Εξάλλου δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν έντονες φιλικές σχέσεις και δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα αυτό σε ένα σύνολο. Απλά πρέπει να υπάρχει συνειδησιακά το γεγονός, ότι λειτουργούμε όλοι μαζί για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Πρέπει να βλέπουμε τον άλλον με συμπάθεια και με τα λάθη του, τις ιδιαιτερότητες του. Στο βόλεϊ ειδικά δεν μπορεί να κάνει κάτι μόνος του ο ένας, χωρίς να χρειάζεται τον άλλον. Δεν χρειάζεται λοιπόν οι αθλήτριες να είναι «κολλητές» για να λειτουργούν σωστά ως σύνολο, ιδιαίτερα όταν φοράνε το εθνόσημο στο στήθος. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που το έχουμε υπόψιν μας και θα πρέπει, αν χρειαστεί, να το αλλάξουμε.
Όπου φύγουν, φύγουν οι διεθνείς
Σε κάποιες κουβέντες που είχα με τις διεθνείς αθλήτριες που έχουν καταθέσει στην ΕΟΠΕ αίτημα μετανάστευσης, είδα πως υπάρχει έντονη ανησυχία για το μέλλον τους στην Α1 Γυναικών και πλέον στρέφονται προς το εξωτερικό. Συμμερίζεστε την ανησυχία τους;
Θεωρώ πως η ανησυχία αυτό δεν αφορά μόνο τις αθλήτριες, αλλά ολόκληρη η κοινωνία μας νομίζω πως έχει την ίδια ανησυχία. Οπότε δικαιολογημένα έχει αντίκτυπο και στο χώρο του βόλεϊ, καθώς οι κοπέλες έχουν επενδύσει σε αυτό το άθλημα και θέλουν να προλάβουν μία κατάσταση, αφού εδώ δεν ξέρουν καλά καλά τι θα ξημερώσει!
Κι όμως στην πρόσφατη συζήτηση που έγινε στην Ομοσπονδία με παράγοντες της Α1 Γυναικών πολλές ομάδες, ζήτησαν την αύξηση των ξένων στο πρωτάθλημα…
Αν και δεν ήμουν παρών στη συζήτηση της ΕΟΠΕ, νομίζω πως η ίδια ανησυχία με τις παίκτριες, υπάρχει και στους παράγοντες. Δεν ξέρουν αν θα έχουν τους χορηγούς που είχαν, δεν ξέρουν τι προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίσουν, αλλά νομίζω ότι όλοι μας στο χώρο θα πρέπει να διαχειριστούμε την καινούρια κατάσταση που επίκειται και να καταλάβουμε πως όλα θα είναι διαφορετικά. Η φετινή χρονιά θα σηματοδοτήσει δραματικές αλλαγές, όχι μόνο στο χώρο του βόλεϊ αλλά και κοινωνικά. Για αυτό και νομίζω πως σε αυτό το στάδιο ούτε οι παράγοντες μπορούν να έχουν αποκρυσταλλώσει μία άποψη και να έχουν καταθέσει μία οριστική πρόταση, αλλά σίγουρα και αυτοί είναι ανήσυχοι.
Το ζήτημα είναι η «πρώτη ύλη»
Από την εμπειρία σας θεωρείτε πως ενδεχόμενη αύξηση των ξένων θα επηρεάσει θετικά η αρνητικά την Εθνική;
Δε νομίζω πως όλο αυτό το θέμα αφορά την Εθνική ομάδα. Και για να γίνω πιο κατανοητός, θα φέρω ως παράδειγμα την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία του 2002, στη Γερμανία. Μετά από έρευνα που έκανα λοιπόν, διαπίστωσα πως στο ιταλικό πρωτάθλημα αγωνίζονταν 76 ξένες, με μέσο όρο 6,7 ξένων σε κάθε σύλλογο. Αυτό σημαίνει πως ήταν τόσο οργανωμένος ο χώρος του ιταλικού γυναικείου βόλεϊ και οι ομάδες δουλεύανε σε τόσο υψηλό επίπεδο, που οποιαδήποτε Ιταλίδα αγωνίζονταν στο καμπιονάτο, ήταν έτοιμη να παίξει στη «σκουάντρα ατζούρα» και να κατακτήσει το ευρωπαϊκό στέμμα. Θεωρώ λοιπόν πως το θέμα των ξένων, δεν έχει να κάνει με το πόσες θα έρθουν, αλλά που θα έρθουν και τι υπόβαθρο θα υπάρχει σε αυτό το πρωτάθλημα που θα παίξουν. Νομίζω δηλαδή, πως αυτό που χρειάζεται είναι η πρώτη ύλη. Αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί και αυτό θα πρέπει να αναπτύξουμε. Κάτι που γίνεται μέσα από τις μικρές εθνικές ομάδες. Είναι μέλημα δηλαδή της Ομοσπονδίας να αναπτύξει την παραγωγή των σωματείων και όταν τελειώνουν οι Κορασίδες, Νεάνιδες πρέπει να διοχετεύονται απευθείας στην Α1 Γυναικών. Όταν αυτό μάλιστα γίνεται με μία αλυσίδα προετοιμασιών και ανάπτυξης, κάτι που γίνεται ασφαλώς μακροπρόθεσμα, θεωρώ πως σε έξι χρόνια θα μπορούμε να έχουμε έναν αρκετά καλό ποιοτικό αριθμό, για να έχουμε αυτή την πρώτη ύλη.
Πάντα όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος στην ποσότητα των ξένων που θα έρθουν να είναι και αρκετά… παλτά, που θα πάρουν τις θέσεις Ελληνίδων, όχι επειδή είναι καλύτερες, αλλά επειδή τελειώνει το επώνυμό τους σε «ιτς», «εβα» κ.α
Ασφαλώς έτσι είναι! Δεν είναι λογική όμως κι αυτή που ακούστηκε, μεταξύ άλλων, να φέρουμε ξένες για να μειώσουμε τα κασέ των Ελληνίδων. Πιστεύω πως το κόστος των Ελληνίδων στην παγκόσμια αγορά θα είναι αντικειμενικό. Δηλαδή, αν δεν βρουν εδώ τα χρήματα, θα τα βρουν αλλού. Δεν είναι το ζήτημα, αν θα τους ρίξεις εδώ τα κασέ, γιατί έξω ισχύει πάντα σε αντικειμενικό πλαίσιο η σχέση της προσφοράς και ζήτησης και η αγορά εκεί είναι πιο… τίμια.
Μην γίνει της… Σερβίας!
Πόσες όμως από τις κοπέλες που θα αναζητήσουν την τύχη τους σε ξένα πρωταθλήματα, με το όνειρο μιας καλύτερης καριέρας μπορούν να σταθούν αξιοπρεπώς έξω και να ανταποκριθούν στις εκεί απαιτήσεις;
Άμεσα, με το που θα περάσουν τα σύνορα, οι αθλήτριες που σκέφτονται να κάνουν το βήμα στο εξωτερικό, θα συναντήσουν μία πιο δύσκολη κατάσταση στα ξένα πρωταθλήματα και σίγουρα πιο απαιτητική σε σχέση με το δικό μας. Είναι πιο έντιμα εκεί τα πράγματα… Εγώ πάντως το προτείνω, αν και δεν θα ήθελα να ακολουθήσουμε το μοντέλο της Σερβίας, όπου οι αθλήτριες τους κυνηγάνε να φύγουν στο εξωτερικό με κάθε τρόπο, έχοντας στο μυαλό τους, πως έτσι θα λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα!
Σχόλια